اینکه به راستی چه زمانی پارسیگ و پهلوانیگ فراموش شدهاند کاری بس سخت دشوار است زیرا که فرایند دگرش و دگردیسی پارسیگ به فارسی نو و پهلوانیگ به زبانهای خویشاوند نوینش فرایندی چند هزار ساله بوده و یک شبه رخ نداده است. حتی گاهی برخی از پژوهشگران و زبانشناسان بر این باور هستند که این دو زبان هنوز زنده هستند و در دیسههای زبانهای برخی روستاها و مناطق سخت گذار ایران بویژه در زاگرس و بیابانهای دشت مرکزی ایران بجای ماندهاند.
باری بیشتر زبانشناسان بر این باور هستند که این زبان تا سدههای هشتم و نهم مهی (:قمری) در ایران گویشور داشته است (همزمان با روزگار سرودهسرایانی همچون سعدی و حافظ ) و تا دو سده پیش نیز موبدان و دیگر بزرگان دینی زرتشتی از این زبان برای نوشتن کتابهای دینی زرتشتی بکار میجستند و ساختاری مانند لاتین داشته است که در سدههای واپسین زندگانیش زبان دین ترسایی بود. در برخی از نوشتههای فارسی و گاهی عربی از جملات و واژگان این دو زبان شیرین یادشده که استاد بزرگوار، «احمد تفضلی» که خدایش در بهشتش کناد، در ماتیکانی بانام «برخی عبارات فارسی میانه در متون کهن فارسی و عربی» دربارهشان پرداخته است که شما نیوشنده گرامی را به خواندن این ماتیکان پربها دعوت مینماییم.
پیوند بارگیری:
دریافت ماتیکان چند واژه فارسی میانه در نوشتههای فارسی نو
حجم: 348 کیلوبایت
توضیحات: احمد تفضلی
حیف، الان باید از هر ده کلمه ای که حرف می زنیم پنج تاش عربی بشه.(جمله ی پیشین چهار واژه ی عربی داشت. همچنین خود واژهی "جمله" هم عربی هست.)
به نظرتون کار خوبی هست که زبان رو آروم آروم تغییر داد به زبان پهلوی ساسانی یا کار درستی نیست؟
اگه خوب باشه، بعدا اشعار این همه شاعر که مثل سعدی و فردوسی داشتیم چی میشن؟