اینکه به راستی چه زمانی پارسیگ و پهلوانیگ فراموش شده‌اند کاری بس سخت دشوار است زیرا که فرایند دگرش و دگردیسی پارسیگ به فارسی نو و پهلوانیگ به زبان‌های خویشاوند نوینش فرایندی چند هزار ساله بوده و یک شبه رخ نداده است. حتی گاهی برخی از پژوهشگران و زبان‌شناسان بر این باور هستند که این دو زبان هنوز زنده هستند و در دیسه‌های زبان‌های برخی روستاها و مناطق سخت گذار ایران بویژه در زاگرس و بیابان‌های دشت مرکزی ایران بجای مانده‌اند.

باری بیشتر زبان‌شناسان بر این باور هستند که این زبان تا سده‌های هشتم و نهم مهی (:قمری) در ایران گویشور داشته است (همزمان با روزگار سروده‌سرایانی همچون سعدی و حافظ ) و تا دو سده پیش نیز موبدان و دیگر بزرگان دینی زرتشتی از این زبان برای نوشتن کتابهای دینی زرتشتی بکار می‌جستند و ساختاری مانند لاتین داشته است که در سده‌های واپسین زندگانیش زبان دین ترسایی بود. در برخی از نوشته‌های فارسی و گاهی عربی از جملات و واژگان این دو زبان شیرین یادشده که استاد بزرگوار، «احمد تفضلی» که خدایش در بهشتش کناد، در ماتیکانی بانام «برخی عبارات فارسی میانه در متون کهن فارسی و عربی» درباره‌شان پرداخته است که شما نیوشنده گرامی را به خواندن این ماتیکان پربها دعوت می‌نماییم.

پیوند بارگیری:

دریافت ماتیکان چند واژه فارسی میانه در نوشته‌های فارسی نو
حجم: 348 کیلوبایت
توضیحات: احمد تفضلی