واژگان، فروزگان و کارواژگان پارسیگ دارای ریشهشناسی ویژه بخودی هستند که اگر کسی زبردست و کارآزموده نباشد، دچار گمراهی و سردرگمی میشود. در این فرسته میخواهیم به بررسی ریشههای واژه پارسیگ (آب-āb) بپردازیم. باشد که مورد پذیرشتان قرار گیرد.
واژگان، فروزگان و کارواژگان پارسیگ دارای ریشهشناسی ویژه بخودی هستند که اگر کسی زبردست و کارآزموده نباشد، دچار گمراهی و سردرگمی میشود. در این فرسته میخواهیم به بررسی ریشههای واژه پارسیگ (آب-āb) بپردازیم. باشد که مورد پذیرشتان قرار گیرد.
زبان پارسیگ نیای راست پارسی نو (پارسی دری/ فارسی) همانند فرزند پاکزادش دارای گردانیدن یا تصریف واژگان سنگین و سختی نیست. گردانیدن (inflection یا inflexion)[۱] یکی از ویژگیهای زبانهای هندو-اروپایی بویژه زبانهای کهن و باستان آنهاست ولیکن در زبانهای ایرانی میانه باختری همچون پهلوانیگ و پارسیگ اینچنین نیست. از اینرو نمیتوان زبانهای ایرانی میانه باختری را زبانهای گردانشی واژگانی شمرد و این گفتهها که فلان زبان ایرانی نو باختری از خاستگاه اوستایی است دروغی بیش نیست.
پیش از آنکه درباره زبان پارسیگ بپردازیم بایستی با دانستههایی همچون ایرانی میانه، نگارش آن و ... آشنا شویم.
دانش سترگ زبانشناسی، یکی از شاخههای پربار ادب و علم است که روز به روز پیشرفت میکند. در این مدتی که نبودیم و درگیریهای بسیاری همچون کار و درس و پژوهش زمان را از ما ربوده بود؛ توانستیم که یکی از سرچشمهها و بنمایگان گرانمایه و ارزشمند درباره زبانشناسی و زبانهای ایرانی (کهن، میانه و نو) را بیابیم که بدون هیچ بزرگنمایی، بیهمتاست و بسیار چکیده و کمگنجا به همه جستارهای ارزشمند زبانشناختی آن موضوع پرداخته است. نام کتاب در زبان اصلیش که آلمانی است، «Compendium Linguarum Iranicarum» (راهنمای زبانهای ایرانی) است که اثر دانشمند و زبانشناس نامور آلمانی بنام «رودیگر اشمیت» (Rüdiger Schmitt) است. این نوشته سترگ که در دو جلد است را استاد گرانپایه، حسن رضایی باغ بیدی سرپرستی ترجمهاش را پذیرفتند و توانستند برگ زرینی به درخت پربار دانش زبانشناسی در ایران و دیگر هازمانهای فارسی زبان، بیافزایند. نویسندگان وبلاگ بر این شدند که در میان آموزشهای زبانآموزی و ... از پارسیگ، هر از گاهی بخشی از این کتاب ارزشمند را برایتان بفرستند تا شما نیز از آگاهیهای بایسته برخوردار گردید.
با سپاس فراوان