Uzwān ī Pārsīg- زبان پهلوی ساسانی

Ēn wafgub pad ān ī uzwān ī Pārsīg hammōzišn rāy ast-این وبلاگ برای آموزش زبان پارسیگ است

۴ مطلب در خرداد ۱۳۹۷ ثبت شده است

ریشه‌شناسی واژه «آب»

واژگان، فروزگان و کارواژگان پارسیگ دارای ریشه‌‌شناسی ویژه بخودی هستند که اگر کسی زبردست و کارآزموده نباشد، دچار گمراهی و سردرگمی می‌شود. در این فرسته می‌خواهیم به بررسی ریشه‌های واژه پارسیگ (آب-āb) بپردازیم. باشد که مورد پذیرشتان قرار گیرد.

Āb

āb : آب. این واژه در نوشته‌های دینی پارسیگ به دیسه 𐭠𐭯- ʾp̄ و در نوشته‌های مانوی پارسیگ به دیسه 𐫀𐫁-ʾb نمایان می‌شود که برگرفته از پارسی باستان  𐎠𐎱𐎡- از نیا-ایرانی یا پویرو-ایرانی (Proto-Iranian) Hā́fš* .
۱ نظر Hamdādēstānān ۰ Hamēstarān ۰
Ēr dibīr

دستور زبان (نام)

پیشگفتار

زبان پارسیگ نیای راست پارسی نو (پارسی دری/ فارسی) همانند فرزند پاکزادش دارای گردانیدن یا تصریف واژگان سنگین و سختی نیست. گردانیدن (inflection یا inflexion)[۱] یکی از ویژگی‌های زبان‌های هندو-اروپایی بویژه زبان‌های کهن و باستان آن‌هاست ولیکن در زبان‌های ایرانی میانه باختری همچون پهلوانیگ و پارسیگ اینچنین نیست. از اینرو نمی‌توان زبان‌های ایرانی میانه باختری را زبان‌های گردانشی واژگانی شمرد و این گفته‌ها که فلان زبان ایرانی نو باختری از خاستگاه اوستایی است دروغی بیش نیست.

۰ نظر Hamdādēstānān ۰ Hamēstarān ۰
Ēr dibīr

پارسیگ از دید زبانشناسی (۱)

پیش از آنکه درباره زبان پارسیگ بپردازیم بایستی با دانسته‌هایی همچون ایرانی میانه، نگارش آن و ... آشنا شویم.

ایرانی میانه چیست؟

روزگار میان فروپاشی شاهنشاهی هخامنشی تا شکست ساسانیان از تازیان و اسلام‌گرایی ایرانیان را در زبانشناسی زبان‌های ایرانی، زبان‌های ایرانی میانه (Middle Iranian) می‌خوانند. این زبان‌ها دارای خط یا دبیره هستند و از اینرو هر آنچه اثر نوشتاری پیشا-اسلامی و غیر-میخی یافت شود (با دانستن و احتساب زمان نوشته) می‌توان آن را از ایرانی میانه دانست. کهن‌ترین نوشتارهای ایرانی میانه به زبان‌های ایرانی میانه خاوری مانند سغدی و سکایی برمی‌گردد. دبیره‌های این زبان‌ها گوناگون و با خاستگاه‌های ناهمسان هستند. همچون دبیره‌های مانوی، براهمی، سریانی، پهلوی (اشکانی، ساسانی (سنگنبشته‌ای، نسکی، سکه‌ای و شکسته (وشته) ) و زبوری)، سغدی، یونانی-بلخی و خوارزمی. تا پیش از رمزگشایی و برگردان نوشته‌های بلخی که به دبیره یونانی است، دانشمندان زبانشناسی زبان‌های ایرانی میانه را با مانستگی میان دبیره‌هایشان رده‌بندی می‌کردند زیرا بر این باور بودند که «خط بعنوان نماد یکپارچگی ایرانی میانه» است.
۱ نظر Hamdādēstānān ۰ Hamēstarān ۰
Ēr dibīr

پارسیگ از دید زبانشناسی (پیشگفتار)

دانش سترگ زبانشناسی، یکی از شاخه‌های پربار ادب و علم است که روز به روز پیشرفت می‌کند. در این مدتی که نبودیم و درگیری‌های بسیاری همچون کار و درس و پژوهش زمان را از ما ربوده بود؛ توانستیم که یکی از سرچشمه‌ها و بن‌مایگان گرانمایه و ارزشمند درباره زبان‌شناسی و زبان‌های ایرانی (کهن، میانه و نو) را بیابیم که بدون هیچ بزرگنمایی، بی‌همتاست و بسیار چکیده و کم‌گنجا به همه جستارهای ارزشمند زبانشناختی آن موضوع پرداخته است. نام کتاب در زبان اصلیش که آلمانی است، «Compendium Linguarum Iranicarum» (راهنمای زبان‌های ایرانی) است که اثر دانشمند و زبانشناس نامور آلمانی بنام «رودیگر اشمیت» (Rüdiger Schmitt) است. این نوشته سترگ که در دو جلد است را استاد گرانپایه، حسن رضایی باغ بیدی سرپرستی ترجمه‌اش را پذیرفتند و توانستند برگ زرینی به درخت پربار دانش زبان‌شناسی در ایران و دیگر هازمان‌های فارسی زبان، بیافزایند. نویسندگان وبلاگ بر این شدند که در میان آموزش‌های زبان‌آموزی و ... از پارسیگ، هر از گاهی بخشی از این کتاب ارزشمند را برایتان بفرستند تا شما نیز از آگاهی‌های بایسته برخوردار گردید.

با سپاس فراوان


۰ نظر Hamdādēstānān ۰ Hamēstarān ۰
Ēr dibīr