دستورزبان (فروزه)

این فرسته ادامه زنجیره‌گفتارهای دستورزبانی پارسیگ است؛ جستار پیشین، دستورزبان(نام) بود؛ برای خواندنش بر روی پیوندش کلیک کنید.

---

«فروزه» (:صفت) در پارسیگ

فروزه نیز بمانند نام در پارسیگ از ویژگی‌های گردانشی ایرانی کهن در پی زدایش پایانه‌ها، محروم مانده و بدون هیچگونه گردانشی بکار بسته می‌شود. فروزه همواره پس از نام می‌آید و با پیوندگر (ــِـ) که همان ī در پارسیگ است به واژه موصوف یا فروزیده می‌چسبد. هنگامی که کژتابی پیش نیاید در رشته پیوستاری این پیوندگر زدوده می‌گردد.

پارسیگ از دید زبانشناسی (۲)

 این فرسته ادامه فرسته «پارسیگ از دید زبانشناسی (۱)» است. برای خواندن جستار پیشین بر آن    کلیک کنید.

---

در فرسته پیشین گفتیم که زبان‌های ایرانی میانه چیستند و چندتا هستند و روایاتشان بازگو گشتند. باری در اینجا می‌خواهیم همانندی‌ها و ناهمانندی‌های زبان‌های ایرانی میانه بیان شوند.

زبان‌های ایرانی: همانندی‌ها و ناهمانندی‌ها

زبان‌های ایرانی میانه دستگاه صرف یا گردانیدن پیچیده پیشین یعنی زبان‌های ایرانی باستان را کنار می‌گذارند و بقول حافظ «طرحی نو » می افکنند. یکی دیگر از دگرگونی‌های چشمگیر این زبان‌ها دگرگونی‌های ژرفناک آوایی است.

فارسی نو و زبان‌های پهلوانیگ و پارسیگ

اینکه به راستی چه زمانی پارسیگ و پهلوانیگ فراموش شده‌اند کاری بس سخت دشوار است زیرا که فرایند دگرش و دگردیسی پارسیگ به فارسی نو و پهلوانیگ به زبان‌های خویشاوند نوینش فرایندی چند هزار ساله بوده و یک شبه رخ نداده است. حتی گاهی برخی از پژوهشگران و زبان‌شناسان بر این باور هستند که این دو زبان هنوز زنده هستند و در دیسه‌های زبان‌های برخی روستاها و مناطق سخت گذار ایران بویژه در زاگرس و بیابان‌های دشت مرکزی ایران بجای مانده‌اند.