زبان پارسیگ یکی از زیباترین زبان‌های ایرانی میانه در روزگار ساسانی است. این زبان از سده چهارم زایشی تا سده‌های میانی روزگار اسلامی (تا زمان سروده‌سرایانی همچون حافظ و سعدی) کاربرد داشته است. گستردگی واژگان، واژه‌سازی بی‌اندازه و بی‌مرز و توانایی بالایی در گوارش واژگان باستانی و دگرش آن‌ها به پیشسازهای فارسی نو از ویژگی‌های ناچشم‌پوشیدنی این زبان است.
زمانی که دانشمندان باختری رو به واژه‌سازی از زبان‌های باستانی‌شان همچون لاتین و یونانی باستان آوردند؛ دانشمندان ما در خواب خرگوشی پرورش زبان تازی یا زبان فارسی بدون بکارگیری واژگان همخانواده‌هایش؛ روزگار را سپری می‌کردند که این مایه سرافکندگی هر ایرانی است. برپایه واپسین پژوهش‌ها این زبان برای ایرانیان در هر طایفه و نژادی همچون زبان لاتین برای فرنگیان بوده است. سادگی دستورزبانی و دگرش‌های واجی وابسته به زادگاه و بوم سخنوران از ویژگی‌های برجسته این زبان است.
باری ما در اینجا می‌خواهیم ایرانیان را با این شیرین زبان پارسیگ آشتی دهیم و بار دیگر دانش را با این زبان بپیوندانیم.
 
پارسیگ به دبیره(خط) پهلوی